Eerste indrukken

Eerste dag Kameroen was vooral warm, klam en overweldigend. Mijn huisgenoten zijn aardige mensen die me goed op weg helpen om hier te overleven. En dat is wel nodig want anders maak ik er een zooitje van.

Gisteravond kwam ik aan op het vliegveld en Kate zou me komen ophalen. Nadat ik een hele tijd in de rij heb moeten staan om mijn paspoort te laten controleren, kwam ik in druk en onoverzichtelijk halletje waar ik blijkbaar mijn koffer moest ophalen. Een jongen kwam naar me toe om te vragen of ik Marlies was, ik zei ja en vroeg of hij Ebeny was (die kon me ook komen ophalen) en hij zei ja. Toen pakte hij mijn koffer en zei dat ik geld moest wisselen. Ik dacht dat ie het geld voor de taxi bedoelde en toen hij dat gewisseld had kwam Kate naar me toe. Toen ik vertelde dat ik met Ebeny al geld had gewisseld bleek die jongen Ebeny helemaal niet te zijn en het geld wat hij gewisseld had bleek veeel minder dan ik had moeten krijgen voor mijn dollars :s Niet zo’n leuke eerste ontmoeting met de Kameroenezen dus. Gelukkig zijn Kate en Julius wel erg aardig en brachten me met de taxi naar Kumba. Onderweg werden we drie keer aan de kant gezet door militairen die controles uitvoerden. Twee van de drie keer konden we na vijf minuten weer doorrijden, maar één keer lieten ze ons heel lang staan wachten. Julius en Kate gingen met ze overleggen (lees: proberen ze om te praten in plaats van om te kopen, maar dat duurt helaas een stuk langer). Eén van de militairen vroeg wat ik kwam doen. Ik vertelde over de stage en mensenrechten en hij leunde in het open raam en zei dat hij wel belangrijke informatie had over mensenrechten. Ik wilde net vragen wat voor informatie toen Kate vertelde dat we voorlopig nog niet weg konden. De chef van het groepje deed moeilijk en ik moest even uit de auto komen. We probeerde uit te leggen dat we echt naar Kumba moesten en niet probeerde hem een verhaal op de mouw te spelden (voor zover ik de conversatie begreep want het was voor het merendeel in het Frans). Hij leek vastbesloten geld te zien en liet ons op hem in praten terwijl hij met een zaklamp op de auto papieren scheen en af en toe een slok van een ondefinieerbaar goedje uit een fles die bij zijn voeten stond. Ik durfde me niet in het gesprek te mengen omdat mijn Frans niet geweldig is en de geweren die ze om hun schouders hangen nogal indruk op mij maakten. Uiteindelijk konden we toch doorrijden en ergens rond elf uur kwamen we aan bij het huis in Kumba. Sigal gaf me een korte rondleiding door het huis en liet me toen mijn bed induiken. Ondanks de warmte (echt heel heet en klam hier!) heb ik goed geslapen!

Zondag zag ik het huis in het daglicht. Het is echt een heel groot huis, helemaal gelijkvloers en grote kamers. Het oogt allemaal vrij oud en niet alles is in even goed conditie, maar het is zeker veel beter dan waar de meeste mensen hier in wonen. Mijn kamer is vrij groot en ik heb een prettig bed. De klamboe is vanmorgen opgehangen met de hulp van Valerie (onze buurjongen) en Sigal. Tegen de middag kwamen Justine (mijn begeleidster tijdens deze stage) en Mattew (haar broer die twee weken op bezoek is) en hebben we gekookt. Dat wil zeggen: Sigal, Justine en Mattew hebben gekookt en ik heb toegekeken hoe de keuken werkt en hoe alle ingrediënten gebreid moeten worden. En ik heb nog veel te leren!

Na het eten zijn we naar een hotel in de buurt gegaan waar een restaurant bij zit, en dat is blijkbaar de enige plek in Kumba waar je koffie kan krijgen. Het was inderdaad lekkere koffie en heerlijke stoelen onder een grote ventilator aan het plafond. We gingen erheen met de taxi (vijf passagiers per taxi) en terug gingen Sigal en ik samen achterop een brommer-taxi die hier overal rijden. Het deed me denken aan Indonesië waar ook al die brommertjes door het verkeer heen zoefden. Eigenlijk doet hier me denken aan Indonesië: de zoetige geuren in de lucht, de hitte en de verfrissende regen, de bomen en de zwaaiende mensen. Alleen ik merkte wel dat een stad hier heel anders is. Erg loopt één grote asfaltweg door Kumba, en de daarlangs lopen allemaal kleine zandweggetjes die leiden naar kleine huisjes verspreid over het gebied. Dat zie je allemaal niet vanaf de weg, dus ik dacht toen ik voor het eerst door Kumba reed (met Kate en Julius): is dit de stad? Eén weg en een aantal huisjes en winkeltjes erlangs? Maar dat is dus niet zo. Ik geniet de hele avond van het concert van de krekels en de vogels en ik zie voortdurend hagedissen in allerlei kleuren. Voor ik zaterdagavond mijn bed in stapte moest ik er eerst een spin uit jagen (formaat grote broer van onze huisspinnen), maar ik denk dat ik daar maar het beste aan kan wennen. Ook moet ik wennen aan het kraanwater. Dat is hier heel schoon volgens Sigal, zij drinkt het al vanaf de eerste dag en is er nog niet ziek van geworden. Ik ben het ook gelijk gaan drinken omdat ik voortdurend dorst heb, en tot nu toe heb ik nog nergens last van.

Er is nog zoveel meer te vertellen maar dat moet later komen. Vandaag mijn eerste dagje werk, dus wens me succes. Ik hoop dat alles goed is met jullie en ik heb het idee dat deze drie maanden voorbij gaan vliegen.

Veel liefs xxx
Marlies

P.s: geen mogelijkheid om te skypen, maar ik krijg een nieuwe simkaart en een nummer waarop jullie me kunnen bereiken mocht dat nodig zijn.