Eerste indrukken
Door: Marlies
Blijf op de hoogte en volg Marlies
20 April 2009 | Kameroen, Kumba
Eerste dag Kameroen was vooral warm, klam en overweldigend. Mijn huisgenoten zijn aardige mensen die me goed op weg helpen om hier te overleven. En dat is wel nodig want anders maak ik er een zooitje van.
Gisteravond kwam ik aan op het vliegveld en Kate zou me komen ophalen. Nadat ik een hele tijd in de rij heb moeten staan om mijn paspoort te laten controleren, kwam ik in druk en onoverzichtelijk halletje waar ik blijkbaar mijn koffer moest ophalen. Een jongen kwam naar me toe om te vragen of ik Marlies was, ik zei ja en vroeg of hij Ebeny was (die kon me ook komen ophalen) en hij zei ja. Toen pakte hij mijn koffer en zei dat ik geld moest wisselen. Ik dacht dat ie het geld voor de taxi bedoelde en toen hij dat gewisseld had kwam Kate naar me toe. Toen ik vertelde dat ik met Ebeny al geld had gewisseld bleek die jongen Ebeny helemaal niet te zijn en het geld wat hij gewisseld had bleek veeel minder dan ik had moeten krijgen voor mijn dollars :s Niet zo’n leuke eerste ontmoeting met de Kameroenezen dus. Gelukkig zijn Kate en Julius wel erg aardig en brachten me met de taxi naar Kumba. Onderweg werden we drie keer aan de kant gezet door militairen die controles uitvoerden. Twee van de drie keer konden we na vijf minuten weer doorrijden, maar één keer lieten ze ons heel lang staan wachten. Julius en Kate gingen met ze overleggen (lees: proberen ze om te praten in plaats van om te kopen, maar dat duurt helaas een stuk langer). Eén van de militairen vroeg wat ik kwam doen. Ik vertelde over de stage en mensenrechten en hij leunde in het open raam en zei dat hij wel belangrijke informatie had over mensenrechten. Ik wilde net vragen wat voor informatie toen Kate vertelde dat we voorlopig nog niet weg konden. De chef van het groepje deed moeilijk en ik moest even uit de auto komen. We probeerde uit te leggen dat we echt naar Kumba moesten en niet probeerde hem een verhaal op de mouw te spelden (voor zover ik de conversatie begreep want het was voor het merendeel in het Frans). Hij leek vastbesloten geld te zien en liet ons op hem in praten terwijl hij met een zaklamp op de auto papieren scheen en af en toe een slok van een ondefinieerbaar goedje uit een fles die bij zijn voeten stond. Ik durfde me niet in het gesprek te mengen omdat mijn Frans niet geweldig is en de geweren die ze om hun schouders hangen nogal indruk op mij maakten. Uiteindelijk konden we toch doorrijden en ergens rond elf uur kwamen we aan bij het huis in Kumba. Sigal gaf me een korte rondleiding door het huis en liet me toen mijn bed induiken. Ondanks de warmte (echt heel heet en klam hier!) heb ik goed geslapen!
Zondag zag ik het huis in het daglicht. Het is echt een heel groot huis, helemaal gelijkvloers en grote kamers. Het oogt allemaal vrij oud en niet alles is in even goed conditie, maar het is zeker veel beter dan waar de meeste mensen hier in wonen. Mijn kamer is vrij groot en ik heb een prettig bed. De klamboe is vanmorgen opgehangen met de hulp van Valerie (onze buurjongen) en Sigal. Tegen de middag kwamen Justine (mijn begeleidster tijdens deze stage) en Mattew (haar broer die twee weken op bezoek is) en hebben we gekookt. Dat wil zeggen: Sigal, Justine en Mattew hebben gekookt en ik heb toegekeken hoe de keuken werkt en hoe alle ingrediënten gebreid moeten worden. En ik heb nog veel te leren!
Na het eten zijn we naar een hotel in de buurt gegaan waar een restaurant bij zit, en dat is blijkbaar de enige plek in Kumba waar je koffie kan krijgen. Het was inderdaad lekkere koffie en heerlijke stoelen onder een grote ventilator aan het plafond. We gingen erheen met de taxi (vijf passagiers per taxi) en terug gingen Sigal en ik samen achterop een brommer-taxi die hier overal rijden. Het deed me denken aan Indonesië waar ook al die brommertjes door het verkeer heen zoefden. Eigenlijk doet hier me denken aan Indonesië: de zoetige geuren in de lucht, de hitte en de verfrissende regen, de bomen en de zwaaiende mensen. Alleen ik merkte wel dat een stad hier heel anders is. Erg loopt één grote asfaltweg door Kumba, en de daarlangs lopen allemaal kleine zandweggetjes die leiden naar kleine huisjes verspreid over het gebied. Dat zie je allemaal niet vanaf de weg, dus ik dacht toen ik voor het eerst door Kumba reed (met Kate en Julius): is dit de stad? Eén weg en een aantal huisjes en winkeltjes erlangs? Maar dat is dus niet zo. Ik geniet de hele avond van het concert van de krekels en de vogels en ik zie voortdurend hagedissen in allerlei kleuren. Voor ik zaterdagavond mijn bed in stapte moest ik er eerst een spin uit jagen (formaat grote broer van onze huisspinnen), maar ik denk dat ik daar maar het beste aan kan wennen. Ook moet ik wennen aan het kraanwater. Dat is hier heel schoon volgens Sigal, zij drinkt het al vanaf de eerste dag en is er nog niet ziek van geworden. Ik ben het ook gelijk gaan drinken omdat ik voortdurend dorst heb, en tot nu toe heb ik nog nergens last van.
Er is nog zoveel meer te vertellen maar dat moet later komen. Vandaag mijn eerste dagje werk, dus wens me succes. Ik hoop dat alles goed is met jullie en ik heb het idee dat deze drie maanden voorbij gaan vliegen.
Veel liefs xxx
Marlies
P.s: geen mogelijkheid om te skypen, maar ik krijg een nieuwe simkaart en een nummer waarop jullie me kunnen bereiken mocht dat nodig zijn.
Gisteravond kwam ik aan op het vliegveld en Kate zou me komen ophalen. Nadat ik een hele tijd in de rij heb moeten staan om mijn paspoort te laten controleren, kwam ik in druk en onoverzichtelijk halletje waar ik blijkbaar mijn koffer moest ophalen. Een jongen kwam naar me toe om te vragen of ik Marlies was, ik zei ja en vroeg of hij Ebeny was (die kon me ook komen ophalen) en hij zei ja. Toen pakte hij mijn koffer en zei dat ik geld moest wisselen. Ik dacht dat ie het geld voor de taxi bedoelde en toen hij dat gewisseld had kwam Kate naar me toe. Toen ik vertelde dat ik met Ebeny al geld had gewisseld bleek die jongen Ebeny helemaal niet te zijn en het geld wat hij gewisseld had bleek veeel minder dan ik had moeten krijgen voor mijn dollars :s Niet zo’n leuke eerste ontmoeting met de Kameroenezen dus. Gelukkig zijn Kate en Julius wel erg aardig en brachten me met de taxi naar Kumba. Onderweg werden we drie keer aan de kant gezet door militairen die controles uitvoerden. Twee van de drie keer konden we na vijf minuten weer doorrijden, maar één keer lieten ze ons heel lang staan wachten. Julius en Kate gingen met ze overleggen (lees: proberen ze om te praten in plaats van om te kopen, maar dat duurt helaas een stuk langer). Eén van de militairen vroeg wat ik kwam doen. Ik vertelde over de stage en mensenrechten en hij leunde in het open raam en zei dat hij wel belangrijke informatie had over mensenrechten. Ik wilde net vragen wat voor informatie toen Kate vertelde dat we voorlopig nog niet weg konden. De chef van het groepje deed moeilijk en ik moest even uit de auto komen. We probeerde uit te leggen dat we echt naar Kumba moesten en niet probeerde hem een verhaal op de mouw te spelden (voor zover ik de conversatie begreep want het was voor het merendeel in het Frans). Hij leek vastbesloten geld te zien en liet ons op hem in praten terwijl hij met een zaklamp op de auto papieren scheen en af en toe een slok van een ondefinieerbaar goedje uit een fles die bij zijn voeten stond. Ik durfde me niet in het gesprek te mengen omdat mijn Frans niet geweldig is en de geweren die ze om hun schouders hangen nogal indruk op mij maakten. Uiteindelijk konden we toch doorrijden en ergens rond elf uur kwamen we aan bij het huis in Kumba. Sigal gaf me een korte rondleiding door het huis en liet me toen mijn bed induiken. Ondanks de warmte (echt heel heet en klam hier!) heb ik goed geslapen!
Zondag zag ik het huis in het daglicht. Het is echt een heel groot huis, helemaal gelijkvloers en grote kamers. Het oogt allemaal vrij oud en niet alles is in even goed conditie, maar het is zeker veel beter dan waar de meeste mensen hier in wonen. Mijn kamer is vrij groot en ik heb een prettig bed. De klamboe is vanmorgen opgehangen met de hulp van Valerie (onze buurjongen) en Sigal. Tegen de middag kwamen Justine (mijn begeleidster tijdens deze stage) en Mattew (haar broer die twee weken op bezoek is) en hebben we gekookt. Dat wil zeggen: Sigal, Justine en Mattew hebben gekookt en ik heb toegekeken hoe de keuken werkt en hoe alle ingrediënten gebreid moeten worden. En ik heb nog veel te leren!
Na het eten zijn we naar een hotel in de buurt gegaan waar een restaurant bij zit, en dat is blijkbaar de enige plek in Kumba waar je koffie kan krijgen. Het was inderdaad lekkere koffie en heerlijke stoelen onder een grote ventilator aan het plafond. We gingen erheen met de taxi (vijf passagiers per taxi) en terug gingen Sigal en ik samen achterop een brommer-taxi die hier overal rijden. Het deed me denken aan Indonesië waar ook al die brommertjes door het verkeer heen zoefden. Eigenlijk doet hier me denken aan Indonesië: de zoetige geuren in de lucht, de hitte en de verfrissende regen, de bomen en de zwaaiende mensen. Alleen ik merkte wel dat een stad hier heel anders is. Erg loopt één grote asfaltweg door Kumba, en de daarlangs lopen allemaal kleine zandweggetjes die leiden naar kleine huisjes verspreid over het gebied. Dat zie je allemaal niet vanaf de weg, dus ik dacht toen ik voor het eerst door Kumba reed (met Kate en Julius): is dit de stad? Eén weg en een aantal huisjes en winkeltjes erlangs? Maar dat is dus niet zo. Ik geniet de hele avond van het concert van de krekels en de vogels en ik zie voortdurend hagedissen in allerlei kleuren. Voor ik zaterdagavond mijn bed in stapte moest ik er eerst een spin uit jagen (formaat grote broer van onze huisspinnen), maar ik denk dat ik daar maar het beste aan kan wennen. Ook moet ik wennen aan het kraanwater. Dat is hier heel schoon volgens Sigal, zij drinkt het al vanaf de eerste dag en is er nog niet ziek van geworden. Ik ben het ook gelijk gaan drinken omdat ik voortdurend dorst heb, en tot nu toe heb ik nog nergens last van.
Er is nog zoveel meer te vertellen maar dat moet later komen. Vandaag mijn eerste dagje werk, dus wens me succes. Ik hoop dat alles goed is met jullie en ik heb het idee dat deze drie maanden voorbij gaan vliegen.
Veel liefs xxx
Marlies
P.s: geen mogelijkheid om te skypen, maar ik krijg een nieuwe simkaart en een nummer waarop jullie me kunnen bereiken mocht dat nodig zijn.
-
20 April 2009 - 08:47
Hester:
Wat een eerste indrukken zeg! Succes op je eerste werkdag, ik ben nog even een mooi papertje aan het schrijven voor guilt of nations ;) Heel veel plezier! xx -
20 April 2009 - 08:51
Anoek:
Jeetje Lies! Dat is inderdaad een lekker begin! Je komt daar in een totaal andere wereld volgens mij..Wat zul jij een mensenkennis op gaan doen daar :) Ik hoop dat je het wel naar je zin hebt.Het klinkt in ieder geval avontuurlijk zullen we maar zeggen! Succes, sterkte maar vooral VEEL PLEZIER! Dikke kus van mij -
20 April 2009 - 10:01
Elzzy:
He lieve zus!
Tjeemie ik vind het wel eng klinken hor! Echt zoals uit de boeken haha :P Zul je voorzichtig zijn? Want militairen en geweren...bah..
Niet in je uppie aan de wandel gaan hor (ik ken jou!!).
Verder wel super koel :D maak je veel foto's? Ook van die hagedissen :P als het lukt. Als je een nummer hebt, ga ik je snel even bellen.
Zus, geniet van het leven daar :D
Liefs! <3 -
20 April 2009 - 13:52
Sissi:
Jeeetje hee wat een avonturen en dat al op de eerste dag, ben echt nieuwsgierig hoe de rest zal verlopen!
X sis -
20 April 2009 - 14:19
Maartje:
Hey Mar,
heftig beginnetje zo voor je aankwam! Gelukkig is alles goed gekomen. 't Werkt even anders he in de derde wereld dan hier in Nederland. Gelukkig heb je wel aardige mensen in de buurt, dat scheelt heel erg denk ik!
Ik ben vandaag weer begonnen met de uni en heb een leuk scriptie onderwerp en een aardige begeleider (ik weet nog niet precies het onderwerp, maar wel globaal). Dus daar ben ik wel blij mee.
Ik wacht met spanning je verhalen af,
groetjes van Maartje -
20 April 2009 - 17:56
Iris H.:
Hey Marlies,
Wat een avonturen al! Echt een heel andere wereld, zo te lezen.
Veel succes met alles!! En leuk om je ervaringen te lezen! -
20 April 2009 - 20:05
Mam:
Hoi lieve Lies,
Wat een mooi uitgebreid bericht!
En dan heb je nu inmiddels je eerste werkdag gehad.
Ik hoop dat het je bevallen is. Jammer dat we niet kunnen skypen,maar bellen is ook goed. Ik heb je gister gemaild ipv gesmst want ik dacht dat jij er dan de kosten van zou krijgen. Kun je je mail daar wel ontvangen?
Dikke kus van mam -
20 April 2009 - 21:12
Arda:
Lieve Marlies, ik zie het al: geen land voor mij! Na zo'n spin in m'n bed zou ik het eerste beste vliegtuig naar huis nemen. Maar het wordt vast een geweldige ervaring voor je. Veel succes!.
-
20 April 2009 - 21:15
Berthe:
Hoi Marlies,
Wat een verhaal zeg, wel een heel spannend begin. Heb je nog meer spinnen in je bed gehad? of ben je nu voldoende gebarricadeerd? bbbrrrr, spinnen blijven enge dieren.
Ben erg benieuwd naar je werk. bEN BLIJ VOOR JE DAT DE MENSEN ALLEMAAL ZO AARDIG VOOR JE ZIJN, DAT IS ZO BELANGRIJK!
Groetjes van Berthe -
22 April 2009 - 10:54
Dirk:
Zo te lezen begint het al goed. Klote van dat geld. Amerikaanse dollars?
Heftig met die corruptie en vuurwapens.
Grote cultuurschok? Of had je over veel dingen al gelezen?
p.s. kreeg net een mailtje dat mn opzet is goedgekeurd. -
23 April 2009 - 20:59
Corcorine:
Marlies,
je bent een kanjer. Gewoon volhouden
Diikke kus,
Cor
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
